3 Juni 1989. Een kopgroep is in de 14e etappe van Italië haar grootste wielerronde op weg naar het Dolomieten dorp Corvara. In de kopgroep rijden mannen die we kennen uit de geschiedenisboeken en van uitslagenlijstjes uit een ver verleden. Laurent Fignon, Andy Hampsten, Flavio Giupponi en Stephen Roche. Stuk voor stuk grote renners met een groot palmares.

Tussen deze grote namen rijdt een 25-jarige jongeman met dromen en ambities. Om zijn schouders heeft hij de roze leiderstrui. Al vier dagen lang verdedigt hij deze trui als een ware krijger en ook vandaag slaat hij de aanvallen met gemak van zich af. Enkel een relatief eenvoudige berg van 2e categorie moet nog worden bedwongen. Niets bijzonders als je kijkt naar de verschrikkingen die de renners al achter de rug hebben.

De Maarten en Herbert van die tijd keuvelen al over de dag van morgen, wanneer de weg licht begint te stijgen en de jonge Erik Breukink brutaal de kop pakt. Op het moment dat hij uit het zadel komt, voelt hij echter iets vreemds. De energie in de benen is minder. Erik gaat weer zitten en monstert zijn concurrenten. “Zelfs als ik me slecht voel,” denkt hij, “moet ik vandaag mijn trui kunnen behouden.”

De rest van het verhaal kennen we allemaal. Erik Breukink verliest die dag op weg naar Corvara zijn roze trui aan de Fransman Laurent Fignon. Een klassieke hongerklop zorgt ervoor dat Breukink die dag maar liefst zes minuten aan zijn broek krijgt. Hij sluit de ronde nog wel als vierde af, maar zal nooit meer een dergelijke gouden kans krijgen om een grote ronde te winnen. Wat ieder bij zal blijven is het verschil tussen hem en Fignon in het eindklassement: 5’02.

Breukink kwam zoals gezegd nooit meer in de positie zich te revancheren voor het fiasco van Corvara. Hij bleek evenals Tom Dumoulin dezer dagen, een begenadigd tijdrijder die aan het einde van een zware ronde toch net te weinig klimmer bleek om voor de knikkers mee te kunnen doen.

Na Breukink was diezelfde Dumoulin de enige Nederlander die nog eens in de buurt kwam van de zege in een grote ronde. Zijn missie om Breukink te revancheren en Joop Zoetemelk op te volgen als laatste Nederlandse winnaar van een grote ronde, strandde op de voorlaatste dag van de Ronde van Spanje. Fabio Aru, Astana, ach u kent het verhaal. Ik ga er niet over uitwijden. Ook voor mij is het nog een wond die te vers is.

Even dachten we aan het begin van deze Giro d’Italia dat Dumoulin opnieuw een gooi ging doen naar de eindzege in een grote ronde. Hij gaf dan wel duidelijk aan niet voldoende voorbereid te zijn om de strijd met de grote mannen aan te gaan in het hooggebergte, maar wat zijn benen ons de eerste week lieten zien, spraken de woorden die uit zijn mond kwamen grondig tegen.

Ons blindstarend op de perfecte kaaklijn van Tom en de roze pakjes die hem als gegoten zaten, lieten velen van ons na het klassement voor de roze trui grondig te bestuderen. De oplettende wielervolgers zagen daar de naam van een andere Nederlander staan.

De in Nuenen geboren Steven Kruijswijk, die vergroeid lijkt te zijn met de Italiaanse bergweggetjes en schreeuwende tifosi, sloop namelijk stap voor stap richting de top van het klassement. Alsof hij zijn schoenen had uitgetrokken en op de topjes van zijn tenen de trap naar eeuwige roem beklom. Een enkele keer kraakte de trap en was Kruijswijk fracties van seconden voor iedereen zichtbaar. De 4e etappe naar Praia al Mare (2e plek) en de “Strade Bianchi” rit naar Arezzo (achter Valverde de sterkste klassementsman) waren hiervan voorbeelden.

Tot verbazing van mij en anderen bleef Kruijswijk echter ook in de dagen nadat Dumoulin de roze trui verloor onder de radar. In de tijdrit daags voor de eerste rustdag, bleek zelfs dat ook de Italiaanse regie Kruijswijk niet in het vizier had. Welgeteld drie shots kregen we van de Nederlander te zien.

Waarom hadden de echte wielervolgers en kenners toen toch al een licht euforisch gevoel? Een gevoel dat dit weleens een hele bijzondere Giro kon worden voor Nederland? Voor een antwoord op deze twee vragen, moet je de voorgaande Giro’s gevolgd hebben. Met uitzondering van 2013 en 2014, de jaren waarin Kruijswijk zo bleek later last had van een beknelde slagader in zijn lies, reed de Nederlander tijdens al zijn deelnames aan de Giro het sterkst in de slotweek.

Ook dit jaar had hij aangegeven daar goed te willen zijn en op basis van zijn prestaties van vorig jaar moesten deze uitspraken zeker serieus genomen worden. In eerste instantie leek de Giro van Kruijswijk er vorig jaar na een week al op te zitten. De Nederlanders was één van de vele slachtoffers van het spierballengerol van Astana in de eerste twee weken en verloor meer dan acht minuten. Nauwelijks twee weken later loste hij echter alles en iedereen op de loodzware Mortirolo, miste hij op een haar na de blauwe bergtrui en reikte hij alsnog tot plek zeven in het algemeen klassement. Het verschil met nummer één Alberto Contador bedroeg uiteindelijk “maar” 10 minuten en 53 seconden. Haal daar ruim acht minuten vanaf…

Met andere woorden, als Steven nu al zo goed reed in de eerste week en in dezelfde tijd als alle “topfavorieten” kon beginnen aan de zware laatste anderhalve week, wie weet wat er dan allemaal in het vat zou zitten?

Vandaag op de rustdag weten we precies wat er in dat vat zit. Het bevat op deze dag de inhoud van twee flessen champagne, twee licht bezwete roze truitjes, twee bijna etappezeges en een voorsprong van 2’12 op een altijd lachende Colombiaan, die tweede staat. Steven Kruijswijk is de trotse, alleen heersende, oppermatige en onverslaanbaar lijkende leider in de Giro d’Italia. Favoriet van het thuisland, Vicenzo Nibali, en oude krijger, Alejandro Valverde, volgen al op meer dan drie minuten. De laatste renner die met dergelijke verschillen de Giro won, was Alberto Contador (2015). U weet wel die Spanjaard die best een houtje kan fietsen.

Natuurlijk weet ik ook wel dat Kruijswijk nog keihard aan de bak moet. De duizend en één redenen waarom hij de Giro niet gaat winnen, zijn de afgelopen drie dagen maar al te vaak de revue gepasseerd. De ploeg is niet sterk genoeg, de andere ploegen zijn heel erg sterk, hij heeft nog geen slechte dag gehad, de laatste week is écht zwaar, en zo voorts. Het enige waar ik me op kan baseren, zijn de voor handen zijnde feiten. Die laten zien dat Steven Kruijswijk simpelweg de sterkste benen heeft van allemaal en dat enkel Esteban Chavez in staat lijkt hem aan te vallen. De Colombiaan staat echter, zoals gezegd, op een geruststellende achterstand van meer dan twee minuten.

Vanaf morgen gaan we het zien. De Nederlanders zullen aan de buis gekluisterd zitten, de vaten bier zullen volgende week in en om Den Bosch niet aan te slepen zijn, mocht Steven nog steeds in de trui bivakkeren. Een huldeging op een marktplein is zeker niet uitgesloten, want als je tegenwoordig iets wint, gebeurt dat al snel. Laat staan als je de Giro d’Italia wint.

En wat zou het mooi zijn. De eerste Nederlander die de Ronde van Italië wint. Eindelijk een opvolger voor onze Joop. Eindelijk één van de talentvolle Nederlandse ronderenners, die echt doorbreekt. Die laat zien echt de beste te zijn gedurende drie weken en die alle gerenommeerde mannen het nakijken geeft.

Erik Breukink zal het vanaf de bank met een kleine glimlach op het gezicht aanschouwen. Voor hem zal het aanvoelen alsof de trui die hij in Corvara verloor, na 27 lange jaren uit het Dolomieten dorpje is meegenomen door een vriendelijke Nederlandse jongen en eindelijk naar Turijn wordt gebracht, waardoor de cirkel rond is.

Wie is Kai van de Wiel?
"Ik ben Kai van de Wiel, 22 jaar en fervent wielervolger. De passie voor de sport op twee wielen is ontstaan op de zondagen bij opa voor de televisie. Geïntrigeerd als ik was, zat ik daar als 6-jarig jongetje elke week te kijken naar de wereldbekerwedstrijden. Mannen als Michael Boogerd en Erik Dekker waren mijn helden. Ik schrijf erg graag over de koers en probeer hierin inzichten uit mijn opleidingen Politicologie en Communicatiewetenschap te verwerken. Om de passie voor het schrijven kracht bij te zetten, ben ik samen met drie anderen een blog begonnen genaamd "t Nieuwe Wielrennen".

Bekijk de Giro d'Italia.