Naast het spektakel dat de renners ons voorschotelden, was er natuurlijk ook het geweldige publiek. Zelf stond ik vrijdag tijdens de proloog in de laatste bocht op 600 meter van de streep. Het geluid dat het publiek daar maakte, wanneer er een renners passeerde, de extra decibellen die werden geproduceerd wanneer deze renner de Nederlandse nationaliteit had (of Bob Jungels a.k.a. Niki Terpstra heette) en de vreugde op het moment dat onze Tom won, waren werkelijk onvergetelijk.

Gister trokken de renners met lichte oorsuizingen richting het thuisland van de Giro. Een rustdag was van deze lange verplaatsing het logische gevolg. Het tweede deel van de Giro start vandaag. Tijd om de sportieve balans op te maken en voorzichtig even vooruit te kijken.

We beginnen uiteraard met Tom Dumoulin. De man die vorig jaar in Utrecht zijn gele droom uiteen zag spatten en tot overmaat van ramp in een tweede poging het tricot te veroveren, pijnlijk ten val kwam en de Tour moest verlaten. Deze Limburgse halfgod met zijn verlegen lach en donkerbruine kuif deed in Apeldoorn wel waarvoor hij was gekomen, zei het met een miniem verschil. De 22 duizendste waren het verschil tussen een massaal teleurgesteld publiek en de nu uitgelaten, joelende menigte. In Apeldoorn leken de puzzelstukjes van Tom zijn puzzel eindelijk eens helemaal in elkaar te vallen.

Grootste “slachtoffers” van Tom zijn victorie waren uiteraard de Sloveense ex-schansspringer Primoz Roglic en mijn persoonlijke favoriet Fabian Cancellara. Roglic zal, net als velen langs de kant, bij het zien van het ingezoomde camerashot van Tom op weg naar de finish hebben gedacht dat de roze trui binnen was. Het plots stoppen van de klok, wat langs de kant leidden tot een orkaan van geluid, moet de brede glimlach van Roglic zijn gezicht hebben weggevaagd. Ook Fabian kon niet aan Tom tippen. De Zwitser was misschien wel de grote favoriet, maar een slapeloze nacht, waarin hij meer tijd op de wc doorbracht dan in zijn bed, zorgde ervoor dat Cancellara voor de zoveelste keer pech had. Zijn afscheidsseizoen verloopt hierdoor zeker niet zo goed als hij zich vooraf had voorgesteld. Als we één ding echter weten, is het dat deze Zwitser erg sterk kan terugkomen. De fan in mij hoopt dat dit al zal gebeuren tijdens de Giro, maar de tijd zal het leren.

Ondanks alle euforie verlaat Tom Nederland niet in het roze. Die eer is toebedeeld aan een hele sterke Duitser. Marcel Kittel hees zich, door zijn sterke optreden in de proloog (5e plek) en zijn twee ritoverwinningen op de Gelderse wegen, zondag in de roze leiderstrui.

Over de overmacht van Kittel kan ik duidelijk zijn: deze is bijna angstaanjagend. Vooral de manier waarop hij zondag de sterk geachte Italiaan Elia Viviani uit het wiel sprintte, getuigde van grootse vorm én klasse. Deze prestatie werd nog indrukwekkender nadat bekend werd dat Viviani vooraf had gezegd zichzelf alleen een kans te geven op de overwinning, als hij vanuit Kittels wiel kon beginnen aan de sprint. Op de rustdag gaf Viviani echter te kennen dat ook dit hem geen overwinning zal brengen. Enkel een fout van Kittel, zo stelde de Italiaan, kon hem een zege opleveren…

De kennis die Viviani echter niet leek te hebben bij het doen van deze uitspraak, is dat Marcel Kittel de Giro niet zal uitrijden. Ploegbaas Patrick Léfèvre kwam met dit nieuws na afloop van de tweede etappe in Nijmegen. Hij verkondigde aan de aanwezige pers dat Kittel na ongeveer tien dagen de koers zou verlaten om zich minutieus voor te bereiden op zijn volgende doel: de Tour de France. Deze uitspraken leken echter te botsen met de ambitie die Kittel in interviews vooraf had uitgesproken. De Duitser liet aan verschillende media weten Turijn koste wat kost te willen halen, nadat dit twee jaar geleden wegens ziekte niet lukte.

Buiten het feit dat er waarschijnlijk harde woorden zijn gevallen binnen de ploeg van Etixx om Kittel terug in het gareel te krijgen, kan ik als wielerliefhebber en volger niet anders stellen dan dat de beslissing van Etixx slecht is voor de sport. Wanneer een Giro, één van de grote rondes, zelfs al wordt gezien als ondergeschikt aan de Tour de France, dan is de vraag hoe duurzaam de wielersport werkelijk is. Daar komt bij dat een man als Viviani of Demare (beiden tweede achter Kittel) nooit een massasprint zouden hebben gewonnen zolang de machtige Duitser had meegereden. Als zij na vertrek van Kittel toch de handen omhoog steken, kan men zich afvragen of zij daadwerkelijk de beste zijn of enkel winnen bij gebrek aan beter. Tot slot verliest ook het publiek. Van het nieuws dat een man als Kittel de ronde halverwege zal verlaten, zullen veel wielerfans en met name nieuwe fans enigszins sceptisch worden richting de sport in het algemeen.

Uiteraard zijn er vele argumenten te bedenken tegen mijn standpunt. Zo kan gesteld worden dat de combinatie Giro-Tour te zwaar is. Voor een sprinter als Kittel, lijkt mij dit echter minder gelden dan voor een klassementsman als Alberto Contador vorig jaar. Daarnaast kunnen mensen tegenwerpen dat mannen als Froome en Quintana ook niet meerijden, waardoor de prestatie van een eventuele eindwinnaar als Landa of Nibali minder glansrijk is. Deze vergelijking gaat echter niet op, omdat Kittel in tegenstelling tot Quintana en Froome wel deel heeft uitgemaakt van het deelnemersveld in de Giro en dus tot de aanwezige concurrentie heeft behoord.

Om deze complexe discussie toch positief af te sluiten, wil ik met jullie zoeken naar een aantal oplossingen voor het probleem. Zo zouden renners die starten simpelweg verplicht kunnen worden de ronde uit te rijden. Hierin zou voor jongere renners (onder 25) een uitzondering kunnen worden gemaakt. Zij krijgen de mogelijkheid op één van de rustdagen uit te stappen en kunnen op die manier ruiken aan het grote werk zonder zich “kapot” te rijden. Ook zou je UCI punten kunnen afnemen van renners die zonder medische of andere goede reden (familieomstandigheden bv.) afstappen. Tot slot is er de veel gehoorde oplossing om de teams te verkleinen. Deze oplossing dient, wanneer hij wordt uitgesproken, vaak het doel gedrang en valpartijen te verminderen, maar zou in deze casus ook een oplossing kunnen zijn. Rijd je immers met vijf man per ploeg en één van je renners stapt uit, dan ben je als collectief een stuk minder sterk. Ik ben benieuwd naar de oplossingen die anderen aandragen of de reactie die mijn standpunt oproept.

Tijd om af te sluiten. Dit doe ik uiteraard aan de hand van de koers. En er is maar één man die groots genoeg is om deze eer toe te komen. Hij start vandaag op weg naar Praia al Mare in de blauwe trui, die toebehoord aan de beste klimmer in koers. Ik heb het natuurlijk over Maarten Tjallingi. Net als Cancellara is dit zijn laatste Giro. Tjallingi stopt zelfs per direct, wanneer hij in Turijn de eindstreep passeert. De ronde door zijn eigen achtertuin, het enthousiaste publiek langs de kant en de blauwe trui als aandenken aan dit alles, zullen voor hem misschien wel de mooist denkbare afsluiting zijn van een prachtige carrière.

Wie is Kai van de Wiel?
"Ik ben Kai van de Wiel, 22 jaar en fervent wielervolger. De passie voor de sport op twee wielen is ontstaan op de zondagen bij opa voor de televisie. Geïntrigeerd als ik was, zat ik daar als 6-jarig jongetje elke week te kijken naar de wereldbekerwedstrijden. Mannen als Michael Boogerd en Erik Dekker waren mijn helden. Ik schrijf erg graag over de koers en probeer hierin inzichten uit mijn opleidingen Politicologie en Communicatiewetenschap te verwerken. Om de passie voor het schrijven kracht bij te zetten, ben ik samen met drie anderen een blog begonnen genaamd "t Nieuwe Wielrennen".

Bekijk de Giro d'Italia.