Zoals je kunt zien, zijn er helden in vele soorten en maten, ze hebben allen echter één overeenkomst. Het zijn échte voorbeelden. Het zijn personen, die jij later wilt evenaren of waarvan jij in ieder geval hoopt dat je ooit kan presteren wat zij in hun leven hebben neergezet.

Naarmate je ouder wordt, doet echter een relativerende gedachte zijn intreden. Je helden zijn nog steeds je helden en altijd zal je vrienden, familie, kinderen en kleinkinderen blijven vertellen over die ene voetballer, uitvinder of president. De realiteit laat echter zien, dat het evenaren van hun prestaties voor jou altijd een droom zal blijven.

Is dit erg? Zeker niet. Helden zullen je namelijk altijd blijven motiveren. Wanneer je ze op televisie ziet of over hen leest in de krant (en tegenwoordig op de sociale media) zullen ze je altijd inspireren. Ze blijven je energie geven voor de dingen die jij in je leven wél kunt bereiken en waar je hard voor werkt. Ook zorgen ze ervoor dat jij voor anderen een held en voorbeeld kunt zijn.

Waarom vertel ik dit nu? Ik vertel dit, omdat aanstaande vrijdag bij de start van de Giro één van mijn helden aan de start staat. Hij voldoet precies aan het profiel van een held. Het is een sterke sportman, hij presteert dingen die ik ook wil bereiken, ik besef inmiddels dat ik een leeftijd heb bereikt (22) waarop ik hem niet meer kan evenaren, maar toch geeft hij mij met al zijn prestaties, de energie die nodig is om mijn eigen doelen te verwezenlijken.

Ik heb het over Fabian Cancellara.

Deze sterke, Zwitserse wielrenner met de prachtige bijnaam Spartacus, is naar mijn mening één van de beste renners in dit peloton. Kijkend naar zijn erelijst zullen sommige profs en ook volgers beginnen te watertanden. Hij won wedstrijden als Parijs-Roubaix, De Ronde van Vlaanderen, het WK tijdrijden, werd Olympisch kampioen in deze discipline, won een heel pak touretappes en bemachtigde dankzij zijn fenomenale tijdritcapaciteiten meermaals het gele kleinood in de ronde van Frankrijk.

Daarnaast wordt hij door veel renners in het peloton vaak aangeduid als de natuurlijk leider of de patron. Cancellara zelf lijkt zich hier in mindere mate van bewust, als hem dit wordt gevraagd in interviews. Mij blijft echter altijd het beeld bij uit een Touretappe door de Ardennen richting Spa. De organisatie had voor die Tour, in 2010, bedacht dat de eerste week meer etappes moest bevatten met een klassieker karakter. Daarom werd er over kasseien gereden (Parijs-Roubaix) en dus ook door de Ardennen (Luik-Bastenaken-Luik). Het wegdek was die dag echter erg glad door een combinatie van regen en olieresten en renners gingen met bosjes tegen het asfalt. Cancellara besloot het heft in handen te nemen, liet zich afzakken naar de auto van de koerscommissaris en liet weten dat het peloton niet meer competitief zou koersen. De kopgroep kreeg dus vrijgeleide en het peloton, met Cancellara op kop, reed en groupe richting Spa.

Deze karakteristieke Zwitser, mijn held, is dit jaar echter aan zijn laatste seizoen bezig. Als gevolg hiervan heeft hij besloten nog eenmaal een gooi te doen naar de roze leiderstrui. Cancellara heeft deze nog niet in zijn bezit en zou hem maar al te graag aan zijn grote prijzenkast in Bern toevoegen. De lange proloog, waarmee in Apeldoorn wordt gestart, zou in zijn beste jaren de uitgelezen mogelijkheid zijn geweest het roze kleinoot binnen te halen. De jaren gaan voor Fabian echter ook tellen en het is maar de vraag of hij zijn jongere concurrenten, waaronder Tom Dumoulin, achter zich kan houden.

In Roubaix en de Ronde slaagde Cancellara er niet in de zege te pakken tijdens zijn afscheidstournee. Wat zou het daarom toch prachtig zijn als hij nog één keer uit zijn slof kan schieten. Nog één keer elke bocht tot in de perfectie kan aansnijden. En nog één keer iedereen zijn hielen kan laten zien. Wat zou het mooi zijn als hij aan het einde van een lange en zenuwslopende dag het podium mag betreden en in het zacht roze truitje gehesen mag worden.

Ik ben erbij Fabian, om jou naar de overwinning te schreeuwen.

Wie is Kai van de Wiel?
"Ik ben Kai van de Wiel, 22 jaar en fervent wielervolger. De passie voor de sport op twee wielen is ontstaan op de zondagen bij opa voor de televisie. Geïntrigeerd als ik was, zat ik daar als 6-jarig jongetje elke week te kijken naar de wereldbekerwedstrijden. Mannen als Michael Boogerd en Erik Dekker waren mijn helden. Ik schrijf erg graag over de koers en probeer hierin inzichten uit mijn opleidingen Politicologie en Communicatiewetenschap te verwerken. Om de passie voor het schrijven kracht bij te zetten, ben ik samen met drie anderen een blog begonnen genaamd "t Nieuwe Wielrennen".

Bekijk de Giro d'Italia.